CZŁOWIEK I STWORZENIE

Wierzymy, że Bóg stworzył wszystko, co widzialne i niewidzialne (Ps 89,12; I Kor 8,6; Hbr 11,3; Obj 4,11), ażeby przejawić swoją wieczną siłę, wszechmoc i różnorodną mądrość (Ef 3,9-10). Stworzywszy ten świat, Bóg nie pozostawił go samemu sobie, ale w dalszym ciągu troszczy się o niego, tj. ochrania, współdziałając i pomagając różnymi sposobami (Job 34,12-13; Neh 9,6). Boża opieka rozciąga się na naturę (Ps 145,9), na losy poszczególnych ludzi i narodów (Job 12,23-24; Dz 14,15-17), na zwierzęta i rzeczy (Mt 6,26.30; Ps 104,19-30).

Wierzymy, że człowiek powstał w wyniku bezpośredniego dzieła stwórczego Boga i jest wyjątkowo utworzony na obraz i podobieństwo Boże (Genesis 1,26-27;Jk 3,9). Bóg darował człowiekowi wolną wolę, otrzymał on prawo wyboru między dobrem a złem (V Mj 30,19; Joz 24,15). Jednakże człowiek zgrzeszył: „Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rz 5,12).

OPAMIĘTANIE (UPAMIĘTANIE)

Opamiętanie jest całkowitym odwróceniem się od wszelkiego grzechu i jego zwodniczych przyjemności i jest konieczne w życiu każdego grzesznika zanim prawdziwie może uwierzyć w Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela.

Przypowieści 28,13; Ezechiela 18,21-23; Marka 1,15; Łukasza 24,46.47; Dzieje Apostolskie 2,38 i 3,19.21; 2 Koryntian 7,10

ZADOŚĆUCZYNIENIE

Zadośćuczynienie to dokonanie restytucji za krzywdy dokonane przeciwko bliźnim, zwrot skradzionych rzeczy do ich właścicieli, spłatę długów, oddane tego co zostało zdefraudowane, dokonanie wyznania wobec osób obrażonych i przeproszenie tych wobec których się zawiniło lub oczerniło, tak aby mieć czyste sumienie wobec Boga i człowieka.

Liczb 5,6-8; 1 Samuela 12,1-6; Przypowieści 6,31; Ezechiela 33,14-16; Mateusza 5,23-24; Łukasza 19,8-9; Jakuba 4,17

UŚWIĘCENIE

Uświęcenie staje się udziałem człowieka od momentu zbawienia, jest nie tylko deklaracją tego, że wierzący jest święty, ale również postępującym przez całe życie procesem oddzielenia od zła podczas gdy wierzący zbliża się do Boga i staje coraz bardziej podobny do Jezusa Chrystusa. Uświęcenie jest aktem oddzielenia od tego co złe i poświęcenia dla Boga (Rzymian 12,1-2; 1 Tesaloniczan 5,23; Hebrajczyków 13,12). Pismo Święte uczy o życiu w świętości i do dążenia do „uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hebrajczyków 12,14). Dzięki mocy Ducha Świętego możemy być posłuszni przykazaniu: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1 Piotra 1,15-16).

Uświęcenie realizuje się w życiu wierzącego dzięki rozpoznaniu jego utożsamienia się z Chrystusem w Jego śmierci i zmartwychwstaniu (Rzymian 6,1-11.13; Rzymian 8,1-2.13; Galacjan 2,20; Filipian 2,12-13; 1 Piotra 1,5).

CHRZEST W DUCHU ŚWIĘTYM

Wierzymy, że chrzest Duchem Świętym jest odrębnym doświadczeniem po przeżyciu nowego narodzenia, które wyposaża wierzącego w moc do zwycięskiego życia, przemiany charakteru, efektywnego świadectwa i służby, tak jak miało to miejsce w czasach nowotestamentowych. Wierzymy, że znakiem początkowym chrztu w Duchu Świętym jest mówienie innymi językami, tak jak stało się to w dzień zesłania Ducha Świętego a następnie jak opisują to Dzieje Apostolskie i Listy. (Dzieje Apostolskie 2,4-6; 10,44-46; 19,6)

DARY DUCHA

Wierzymy w dary Ducha Świętego i różnorodne posługi według Nowego Testamentu (Efezjan 4,11-12; 1 Koryntian 12). Wierzymy w suwerenność Ducha Świętego we wszystkich darach Ducha.

CODZIENNE CHRZEŚCIJAŃSKIE ŻYCIE

Wierzymy, że Bożą wolą jest, aby stylem naszego życia było całkowite oddanie Bogu, które demonstruje się determinacją, aby wzrastać w wierze. Hebrajczyków 6,1

Wierzymy w konieczność świętego życia (w myśli, słowie, postępowaniu), w posłuszeństwie wobec Bożego przykazania „Świętymi bądźcie” (1 Piotra 1,15-16). Każdy chrześcijanin powinien „z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawować” (Flp 2,12).

Wierzymy, że osobista ewangelizacja jest służbą zarządzoną przez Boga dla każdego wierzącego. Nakazem Pana Jezusa jest to, aby wierzący byli współczującymi i wiernymi głosicielami dobrej nowiny. Psalm 126,5-6; Mateusza 28,19; Dzieje Apostolskie 1,8 i 8,1-4

MODLITWA

Wierzymy, że modlitwa jest powołaniem każdego chrześcijanina.

POST

„Wtedy przyszli do niego uczniowie Jana i pytali: Dlaczego my i faryzeusze pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą? I rzekł im Jezus: Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec? Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą” (Mateusza 9,14-15).

Post jest wyrazem naszej tęsknoty za Panem Jezusem Chrystusem. Jest on wielkim przywilejem każdego chrześcijanina, ale jednocześnie należy podkreślić, że w Biblii widzimy post jako naturalną praktykę ludzi Bożych. Pan Jezus nie mówi „kiedy, lub jeśli pościsz”, lecz „gdy pościsz” (Mateusza 6,17).

Naszym celem nie jest jak najwięcej pościć, ale naszym celem jest poznawać Boga, a post jest ku temu dobrym narzędziem. Dlatego chcemy pościć, aby używać tego narzędzia. Celem dyscypliny duchowej, celem postu i modlitwy, jest bycie ożywionym przez Boga. To są narzędzia, a nie cele same w sobie. Narzędzia, które Bóg nam dał, abyśmy byli przez Niego ożywiani.

UWIELBIENIE

Wierzymy, że prawdziwe i akceptowane przez Boga uwielbienie jest opisane przez Niego w Jego Słowie (Biblii). Zawiera się w tym indywidualne jak i kolektywne wyrażanie radosnej chwały i dziękczynienia, jak również w pokorze uniżenia samych siebie przed Bogiem jako wyrazu naszej adoracji dla Niego. Psalm 150; Jana 4,24

OFIARNOŚĆ

Wierzymy, że metodą ustanowioną przez Boga w celu wspierania rozpowszechniania i głoszenia Ewangelii oraz realizacji Jego celów jest składanie dziesięcin i dobrowolnych ofiar. Nie jest więc to kwestia opcjonalna, ale obligatoryjna dla wierzących.

Malachiasza 3,10; Mateusza 23,23; Łukasza 6,38; Dzieje Apostolskie 20,35; 2 Koryntian 9,7; Hebrajczyków 7,1-4.8

Nowy Testament naucza i zachęca do ofiarnego i ochotnego dawania. 1 Koryntian 16,2 ustanawia zasady dawania, które powinno być regularne, osobiste, proporcjonalne i ochotne. Nie dajemy z poczucia obowiązku, ale dajemy z powodu miłości i posłuszeństwa. Jeśli ktoś daje tylko z powodu poczucia obowiązku, równie dobrze może to zatrzymać. Dajemy najpierw Bogu bo w ten sposób wyrażamy nasze zaufanie względem Niego, że On się o nas troszczy i zaopatrzy nas w potrzebie.

Priorytety. Ekonomia Królestwa Bożego rozpoczyna się od właściwych priorytetów. „Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Mateusza 6,33).

Zaufanie wiernemu Bogu zastępuje chciwą pogoń za pieniędzmi. Biblia mówi, że nie mamy się troszczyć o to co będziemy ubierać i jeść. Powinniśmy każdą dziedzinę życia podać Bogu i ufać, że On ma o nas staranie i wie czego potrzebujemy oraz obiecuje troszczyć się o nas. Dlatego musimy być wierni w dawaniu dzisiaj, podczas gdy ufamy w Jego zaopatrzenie na jutro. „Nie troszczcie się więc o dzień jutrzejszy, gdyż dzień jutrzejszy będzie miał własne troski. Dosyć ma dzień swego utrapienia” (Mateusza 6,34).

W Bożym porządku dawanie zastępuje chciwość. Świat szuka własnego zysku, ale Boży ludzie powołani są na ofiarnych dawców. Jezus przestrzegł przed niebezpieczeństwem chciwości bardzo radykalnie mówiąc: „Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie” (Mateusza 6,24). Dlatego dawanie jest tak ważne w Królestwie Bożym bo czyniąc to ofiarnie i radośnie dla Pana, demonstrujesz, że pieniądze nie panują w Twoim życiu.

Inwestycja. W Królestwie Bożym porażka w dziedzinie ofiarności prowadzi do braku, ale hojne dawanie otwiera drzwi obfitości.

„Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i przepełnioną dadzą w zanadrze wasze; albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą” (Łukasza 6,38).

„Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony” (Przypowieści 11,24-25).

PRZEBUDZENIE (DUCHOWE OŻYWIENIE)

Wierzymy, że Bóg działa w przebudzeniu (duchowe ożywienie). „Panie! Słyszałem od ciebie wieść, widziałem, Panie, twoje dzieło. W najbliższych latach tchnij w nie życie, w najbliższych latach objaw je! W gniewie pomnij na miłosierdzie!” Habakuka 3,2

Izajasza 64; Psalm 85,7

Wierzymy, że duchowe przebudzenie przychodzi od Boga również w czasach duchowego i moralnego upadku. Ożywicielem jest Duch, który ożywia nawet martwe kości (Ez 37,1-14) i wyposaża wierzących do bycia świadectwem dla Boga w każdej sytuacji (Dz 1,8).

Bóg obiecuje nowe życie kiedy jego ludzie poproszą go o to w modlitwie (Ps 85,7; 2 Kronik 7,12-15; Jk 4,2).

Biblia uczy nas i daje wskazówki jak sprawdzać prawdziwość wszystkiego, również przebudzeń. Centrum każdego prawdziwego przebudzenia musi być Pan Jezus Chrystus.

KOŚCIÓŁ LOKALNY (ZBÓR)

Wierzymy, że Bóg gromadzi i buduje swój kościół dla siebie przez swoje Słowo i Ducha a bramy piekielne nie przemogą go (Mt 16,18).

Wierzymy, że jest to Bożą wolą, aby kościół był widzialny poprzez służby, posługi (urzędy), (Dz 14,23; Tt 1,5; 1 P 2,9).

Wierzymy że od początku istnienia kościoła obowiązkiem pełniących konkretne posługi było przygotować wiernych do służby budowaniu ciała Chrystusowego (Ef 4,11-16). Przykładem tego jest przekazanie Ewangelii ludziom godnym zaufania, którzy następnie byli zdolni i innych nauczać (2 Tm 2,2).

Wierzymy, że prawdziwa odnowa kościoła (owoc przebudzenia) objawia się w odnowieniu posług i służby, tj. konkretne posługi i zadania wierzących zostają odnowione w kościele, jako że powołanie i posługi występują i wypełniają się w oddaniu i zaangażowaniu względem lokalnego kościoła-zboru (Dz 20,28; Ef 4,8.11-16 ; 1 P 2,9).

Wierzymy że każdy wierzący od momentu nowego narodzenia zostaje powołany do bycia częścią lokalnego kościoła (zboru), w którym nie tylko otrzymuje Boże błogosławieństwa, ochronę i pokarm duchowy, ale również służy wypełniając Boże powołanie i funkcjonując w ciele Chrystusowym zgodnie z Bożym planem dla jego życia. Powołane przez Boga i biblijne ordynowane służby przywódcze służą kościołowi. Biblia uczy nas, że każdy wierzący będąc pod przewodnictwem przełożonych w Panu angażuje się w głoszenie Ewangelii, uwielbianie Boga z innymi wierzącymi oraz budowanie ciała wierzących – kościoła.

Członkowie zboru powinni funkcjonować w taki sposób, że każdy zna swoje powołanie i obowiązki w ciele Chrystusowym i wiernie je wypełnia (1 Kor 12,7; 1 P 4,10-11).

Wierzymy że wstawiennictwo, duszpasterstwo i zwiastowanie (głoszenie) jest obowiązkiem kościoła. Osoby pełniące posługi w kościele powołane są aby opiekować się trzodą i paść zbór Pański (Dz 20,28) oraz przygotowywać członków do ich służby (Ef 4,11-16). Natomiast członkowie kościoła mają obowiązki do wypełniani a w świecie. Zawierają się w nich prawdy odnośnie bycia solą ziemi i światłością świata (Mt 5,13-16) a więc reprezentowania nowego życia w Chrystusie na całym świece. Zadaniem pasterza jest troszczyć się o owce, które następnie rodzą kolejne owce.

Wierzymy, że chociaż lokalny zbór posiada wystarczające środki aby być duchowo dojrzały i samodzielny (Ef 4,11-16), to jest biblijnym również to aby otrzymywał wsparcie z zewnątrz, np. Tymoteusz wysłany był do Tesaloniczan aby ich umocnić i zachęcić do trwania w wierze (1 Tes 3,2).

DYSCYPLINA KOŚCIELNA

W Ewangelii Mateusza 18:15-17 Jezus nakreśla sposób, w jaki kościół ma szukać pojednania z wierzącym, który popadł w grzech. Jest to czterostopniowy proces znany jako dyscyplina kościelna. Najpierw, kiedy brat zgrzeszy, jedna osoba powinna go napomnieć (w. 15). Jeśli nie zechce pokutować, należy wziąć jeszcze jedną lub dwie inne osoby i znów go napomnieć (w. 16). Jeśli grzeszący brat nie będzie słuchał, należy powiedzieć o zaistniałej sytuacji kościołowi (w. 17). Jeśli nadal nie widać pokuty, końcowym krokiem jest usunięcie grzesznika ze zgromadzenia (w. 17; por. 1 Kor 5:1-13).

Stosowanie dyscypliny kościelnej zgodnie z Ew. Mat. rozdział 18 i innymi fragmentami (1 Kor 5:1-13; 1 Tym 5:20; Tyt 3:10-11) zakłada, że starsi znają członków kościoła. Na przykład członkowie naszego zboru nie mają obowiązku czy władzy, by napominać członka kościoła leżącego po drugiej stronie ulicy. Niestety szeroko rozpowszechniony brak zrozumienia kwestii członkostwa sprawia, że nasi starsi muszą napominać nie tylko formalnych członków, ale także tych, którzy regularnie uczęszczają do naszego zboru. Mimo wszystko biblijne nauczanie zakłada członkostwo kościelne.

JEDNOŚĆ KOŚCIOŁA (EKUMENIZM)

List do Filipian 1,27

Wierzymy, że biblijna jedność Kościoła przede wszystkim jest zadaniem i funkcją lokalnego kościoła (zboru). W Rzymian 15,6 czytamy, że mamy uwielbić Boga „jednomyślnie i jednymi ustami”. Jest to możliwe w Nowotestamentowym zgromadzeniu, którego wierzący są zjednoczeni razem w doktrynie (we wszystkich kwestiach fundamentalnych dla zbawienia), duchu i celu, w taki sposób w jaki w szerszym kontekście trudno wyrazić.

Biblijna jedność mówi o jedności umysłu. W związku z czym wierzymy że fundamentem jedności musi być zarówno miłość jak i prawda. Kompromis z prawdą w celu „jedności” jest nie tylko nie biblijny, ale również stanowi zagrożenie dla właściwego wzrostu duchowego.

Prawdziwa miłość pozostaje zawsze wierna prawdzie, tą prawdą dzieli się bez kompromisu, wiedząc, że tylko prawda wyswobadza i przynosi prawdziwą wolność.

ANIOŁOWIE I DEMONY

Wierzymy w istnienie i osobowość aniołów. Wierzymy, że Bóg stworzył aniołów jako swoje sługi i posłańców (Nehemiasza 9,6; Psalmy 148,2; Hebrajczyków 1,14). Aniołowie posiadają wysoki stopień w hierarchii, jednak Słowo Boże zabrania ich czcić (Obj 22,8-9). Pismo Święte tak klasyfikuje dobre bezcielesne duchy: serafy (Iz 6,2), cheruby (Ez 10,1-22) i aniołowie (Hbr 12,22), których jest mnóstwo.

Wierzymy w istnienie i osobowość Szatana oraz demonów. Szatan jest upadłym aniołem, który wpadłszy w pychę, nie wytrwał w prawdzie i stał się przestępcą; Biblia nazywa go diabłem lub szatanem (Iz 14,12-15; Ez 28,12-19). Poprowadził on grupę aniołów (duchy nieczyste – demony) w buncie przeciwko Bogu (Izajasza 14,12-17; Ezechiela 28,12-15). Jest on wrogiem Boga i ludzkości a demony są jego sługami w czynieniu zła. On i jego demony będą cierpieć wieczne potępienie w jeziorze ognistym (Mateusza 25,41; Objawienia 20,10).

ESCHATOLOGIA

Wierzymy w drugie premilenarne przyjście Pana Jezusa Chrystusa, co jest błogosławioną nadzieją oczekiwaną przez wszystkich wierzących.

Wierzymy, że nastąpi dosłowne pochwycenie Kościoła, będzie miał miejsce wielki ucisk, a po nim powróci Chrystus w ciele, aby dokonać sądu nad narodami i przynieść zbawienie narodowi żydowskiemu. Potem ustanowi On Tysiącletnie Królestwo i będzie panował przez 1000 lat, po czym nastąpi Sąd Ostateczny.

Błogosławiona nadzieja. Wierzymy, że Jezus pochwyci (zabierze) swój kościół. Jest to błogosławiona nadzieja świętych. Będzie to moment gdy wszyscy wierzący, którzy zmarli powstaną do życia i spotkają się z Panem w obłokach (zmartwychwstanie tych, którzy zasnęli w Chrystusie), a chrześcijanie którzy są przy życiu będą pochwyceni razem z nimi, aby żyć z Panem na wieki. 1 Tesaloniczan 4,16-17; Rzymian 8,23; Tytusa 2,13; 1 Koryntian 15,51-52

Tysiącletnie panowanie Chrystusa. Wierzymy, że nastąpi widzialny powrót Chrystusa z Jego świętymi, aby królować na ziemi przez 1000 lat (Zachariasza 14,5; Mateusza 24,27.30; Objawienia 1,7; Objawienia 19,11-14; Objawienia 20,1-6). Tysiącletnie Królestwo i panowanie Chrystusa przyniesie zbawienie dla narodu żydowskiego (Ezechiela 37,21-22; Sofoniasza 3,19-20; Rzymian, 11,26-27) oraz powszechny (uniwersalny) pokój na ziemi (Izajasza 11,6-9; Psalm 72,3-8; Micheasza 4,3-4).

POWTÓRNE PRZYJŚCIE CHRYSTUSA

Wierzymy, że powtórne przyjście Chrystusa jest literalne i nieuniknione. 1 Tesaloniczan 4,16-17

SĄD OSTATECZNY

Wierzymy, że każdy stanie przed sędziowskim tronem Chrystusa na sądzie ostatecznym i otrzyma wieczna nagrodę lub wieczne potępienie. 2 Koryntian 5,10; Objawienie 20,11-13

NIEBO

Wierzymy, że niebo jest prawdziwym miejscem. Jana 14,2; Objawienie Jana 7,15-17

PIEKŁO

Wierzymy, że piekło jest prawdziwym miejscem wiecznego cierpienia dla wszystkich, którzy odrzucili Pana Jezusa Chrystusa. Objawienie Jana 20,10.15

Piekło jest miejscem wiecznej kary gdzie grzesznicy (wszyscy, których imiona nie są zapisane w księdze żywota) będą cierpieć męki na wieki. Było ono przygotowane dla diabła i jego aniołów (Mateusza 25,41), ale Bóg zarządził, że grzesznicy, którzy odrzucili Chrystusa również zostaną tam wrzuceni, z powodu swoich grzechów i zlekceważenia Jego zbawienia. Psalm 9,17-18; Mateusza 5,22.30 i 25,46; Marka 9,43-47; Łukasza 12,4-5 i 16,19-31; Objawienie 14,10-11 i 20,10-15

NOWE NIEBO I NOWA ZIEMIA

„Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość” (2 Piotra 3,13).

Księga Objawienia 21 i 22