Kościół Zielonoświątkowy

Oficjalna strona Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce http://www.kz.pl

Nazwa Kościół Zielonoświątkowy pochodzi od Dnia Zielonych Świąt, podczas którego nastąpiło obiecane przez Jezusa (Jan 14:16-18) zesłanie Ducha Świętego:
„A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu. I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich i napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał”
(Dz. Ap. 2:1-4).

Kościół Zielonoświątkowy w Rzeczypospolitej Polskiej jest jednym z chrześcijańskich kościołów protestanckich. W swojej doktrynie opiera się na Piśmie Świętym. Wywodzi się z przebudzenia w wesleyańskim ruchu uświęceniowym, które miało miejsce na początku XX w. w Stanach Zjednoczonych. Uznaje, że zbawienie człowiek przyjmuje z łaski przez wiarę w zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa, Bożego Syna, który jest zarazem jedynym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi. Przyjmuje konieczność pokuty i osobistego nawrócenia z grzechów. Chrzest – przez całkowite zanurzenie – udzielany jest osobom, które samodzielnie podejmują decyzję, że chcą żyć w posłuszeństwie Bożym przykazaniom, służyć Bogu i składają wyznanie wiary. Największym wyróżnikiem spomiędzy innych wyznań protestanckich jest dążenie do przeżywania obecności i mocy Ducha Świętego. Ów charyzmatyczny charakter pobożności zielonoświątkowej (z gr. χάρισμα /chárisma/ – „bezinteresowny dar”, „dar łaski”), oznacza, że w wyniku chrztu w Duchu Świętym, chrześcijanin otrzymuje konkretne charyzmaty – dary łaski, niezbędne do umacniania w wierze oraz do wykonywania służby ewangelizacyjnej i kościelnej. Wśród tych darów wyróżnia się m.in. prorokowanie, uzdrawianie, nauczanie (1 List do Koryntian 12,8-11), a także tzw. glosolalia, czyli mówienie innymi, niewyuczonymi językami, jak to miało miejsce za czasów Apostołów w dniu Zielonych Świąt (por. Dzieje Apostolskie 2,1-41).

Kościół Zielonoświątkowy w RP jest członkiem Europejskiej Wspólnoty Zielonoświątkowej, Światowej Wspólnoty Zborów Bożych, Towarzystwa Biblijnego w Polsce.

Podstawą prawną działalności Kościoła jest Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej z dn. 20 lutego 1997 (Dz. U. Nr 41, poz. 254 z 26 kwietnia 1997 roku).

Struktura Kościoła Zielonoświątkowego

Podstawową jednostką organizacyjną w Kościele Zielonoświątkowym jest Zbór – odpowiednik parafii, który stanowi lokalna wspólnota wiernych. Określenie to odnosi się do grupy wyznawców mieszkających na tym danym obszarze i przynależących do tej samej wspólnoty wierzących. Poszczególne zbory posiadają dużą swobodę działania i są autonomiczne we wspólnocie z całym Kościołem. Zbory są samodzielne i niezależne finansowo. Utrzymują się z ofiar wiernych oraz sympatyków.

Na czele zboru stoi pastor (obecnie pastorem Kościoła Zielonoświątkowego w Lesznie jest diakon Kamil Hałambiec) i rada starszych. Duchowni Kościoła mogą pełnić następujące funkcje: pastora, ewangelisty, kaznodziei, nauczyciela Słowa Bożego, kierownika agendy kościelnej, prezbitera okręgowego, prezbitera naczelnego.

Kościół Zielonoświątkowy w Polsce jest podzielony na okręgi kościelne (obecnie jest ich siedem), na czele których stoją prezbiterzy okręgowi. Najwyższą władzą Kościoła jest Synod, który zbiera się co cztery lata. Synod wybiera Prezbitera Naczelnego Kościoła oraz na jego wniosek powołuje pozostałych członków Prezydium Rady Naczelnej, którzy wraz z nim i prezbiterami okręgowymi, wybranymi uprzednio w terenie, stanowią Naczelną Radę Kościoła. Przewodniczącym Naczelnej Rady Kościoła i jej Prezydium jest z urzędu Prezbiter Naczelny Kościoła – obecnie biskup Marek Kamiński.

Historia Kościoła Zielonoświątkowego

Zapraszamy do zapoznania się z Opisem Historii Kościoła Zielonoświątkowego